Internationale Poetry-Biennale - Filmfestival - Salon - Netzwerk
- ARTISTS
whiteBOX München / Munich
- Behnaz Amani (IR)
- Patricia Brooks (AT)
- Katja Brunner (CH)
- Gianna Olinda Cadonau (CH)
- Ofelia H. de la Cuba (PE/D)
- Susanne Darabas (RO/D)
- Magda Drozd (CH)
- Karin Fellner (D)
- Heike Fiedler (CH)
- Andrea Fontán (AR)
- Limpe Fuchs (D)
- Stella Glitter (CH)
- Ariane von Graffenried (CH)
- Sabine Groschup (AT)
- Sabine Gruber (AT/IT)
- Madara Gruntmane (LV)
- Geraldine Gutiérrez-Wienken (VE/D)
- Gerlinde Hacker (AT)
- Nazli Karabiyikoglu (TR)
- Birgit Kempker (CH)
- Victoria Kennefick (IE)
- Barbara Korun (SI)
- Augusta Laar (D)
- Daniela La Luz (D)
- Swantje Lichtenstein (D)
- Vera Linder (IT)
- Jannah Loontjens
- Barbi Marcovic (AT)
- Anais Meier (CH)
- Verena Mermer (AT)
- Nora Nadjarian (AM)
- Stella Nyanci (UG)
- Monika Olzak (D)
- Hannah Oppolzer (AT)
- Lynn Parkerson (USA)
- Radmila Petrovic (RS)
- Doro Pointner (AT)
- Phyu Nu Sabal (MM)
- Theresa Seraphin (D)
- Lilit Stepanyan (AM)
- Eva Surma (AT)
- Julia Toggenburger (CH)
- Arpi Voskanyan (AM)
- Anne Waldman (USA)
- Christine Yohannes (ET)
- Barbara Yurtdas (D)
- Nora Zapf (D)
- Literaturhaus Wien / Vienna
- Alexandra Bernhardt (D/AT)
- Martina Claussen
- Andrea Grill (AT)
- Augusta Laar
- Lorena Pircher (IT/AT)
Arpi Voskanyan
⇒ MIDNIGHT POETRY Featuring poets of the partner organisations of the EPESEP project
Arpi Voskanyan (*Stepanavan, 1978) studied art history at the Art Academy of Yerevan. Since 1995, Voskanyan’s works have appeared in all of Armenia’s trendsetting literary magazines
Owing to the shocking bravura with which she negates moral and aesthetic norms in her collection of prose poems and experimental pieces Tsik (2001), the work came to lie at the heart of a literary discussion. In 2012, together with her husband and the prose writer Hambardzoem Hambardzomian, she established the literary website Groghutsav (groghutsav.am), which aims to stimulate literature that engages closely with social, political, and cultural facts.
Latest Books: Not for sale, collection of short-stories, Yerevan 2016; Maradona and Ronaldinho, 2011; Anterudus, Poems, Yerevan 2010.
Latest Awards: SKIL Fund , Yerevan bookfest 2018, Yerevan bookfest 2019
ԵՍ ԿՆՎԻՐԵՄ ԻՆՁ ԾԱՂԻԿՆԵՐ
Ամուսինս վաղուց ինձ ծաղիկ չի նվիրում,
Էլ չի ուզում ինձ կապել,
Երեւի կարծում է քարկապ եմ ընկած։
Էլ չկան քնքույշ բառեր եւ հայացքներ սիրատոչոր,
Եվ իմ մեջ դանդաղ մեռնում է
Խոշոր աչքերով ու երկար մազերով գեղեցկուհին։
Ես ուզում եմ մի վերջին անգամ տեսնել նրան,
Բայց շատ բարձր է կախված տան միակ հայելին,
Որի մեջ ամուսինս սափրվում է։
Ես ինչ իմանամ, գուցե այդ գեղեցկուհին
Վաղուց մեռել ու նեխում է անթաղ.
Ինչ զարհուրելի տեսարան…
Երբեմն այնպիսի կարեկցանքով եմ լցվում,
Ուզում եմ բռնել ամուսնուս ձեռքն ու ցավակցել նրան,
Բայց նրա աչքերում ցավ չկա…
Չէ, երեւի այնուամենայնիվ չի մեռել
Խոշոր աչքերով ու երկար մազերով գեղեցուհին,
Այլապես ամուսինս… ծաղիկներով կգար…
-Չմեռնես հանկարծ,- ասում եմ ինքս ինձ,-
Էդ ապուշ ծաղիկների համար չմեռնես,
Ես ինքս քեզ… ինքս ինձ…
Ես կնվիրեմ ինձ ծաղիկներ…
Ich werde mir selbst Blumen schenken
Längst schenkt mir mein Mann keine Blumen mehr,
Umsorgen will er mich nicht mehr,
vielleicht weil er denkt, ich bin schon umsorgt.
Es gibt keine zarten Worte und verliebten Blicke mehr,
und in mir stirbt langsam
die Schöne mit großen Augen und langem Haar.
Ein letztes Mal will ich sie noch sehen,
doch der einzige Spiegel im Haus,
vor dem mein Mann sich rasiert, hängt unerreichbar hoch.
Vielleicht ist die Schöne
schon lange tot und verfault unbegraben.
Was für ein grausamer Anblick…
Manchmal, da werde ich erfüllt von solch einem Mitgefühl,
dass ich die Hand meines Mannes berühren
und ihm mein Beileid aussprechen will,
aber in seinen Augen gibt es kein Leid.
Nein, wahrscheinlich ist die Schöne
mit den großen Augen und dem langen Haar
doch nicht gestorben,
sonst käme mein Mann … mit den Blumen.
„Stirb bloß nicht“, sage ich zu mir selbst,
„Stirb nicht für diese dummen Blumen,
ich werde dir … ich werde mir …
ich werde mir selbst Blumen schenken.“
aus dem Armenischen von Lisa Goldschmidt
I will give me flowers
My husband doesn't give me flowers anymore
Probably he doesn't want to court me,
Maybe he thinks I am cordless
There are no more tender words or loving glances
And the beauty with long hair and great eyes
Is slowly dying inside me.
And I want to see her for the last time,
But the only mirror we have is hung very high,
My husband uses it when he shaves.
And how do I know, maybe that beauty
Is long dead and is rotting unburied:
What a terrible sight…
Sometimes I feel so much empathy,
That I want to grab my husband's hand and hurt him,
But there is no pain in his eyes…
No, I guess the beauty with long hair and great eyes
Hasn't died yet
Cause in that case my husband… would bring flowers…
- Don't you dare to die, I say to myself,
Don't die for those stupid flowers,
I will give you, I will give me…
I will give me flowers…
2016
translated by Lil Hakobyan
Գրողի մահը
Իմ վերջին մեծ սերը քննադատ է
և գրողի մասին կարծիք կազմելիս
չսխալվելու համար
նայում է մյուսների աչքունքին։
Իր բոլոր կոլեգաների պես
նա սիրում է մեծ գրողներին,
քանի որ նրանց գովաբանելիս
սխալվելը նվազ հավանական է։
Նրա գովեստին արժանանալու համար
գրողը պետք է նաև մեռած լինի,
քանի որ մեռածի մասին ընդունված է ասել
կամ լավը, կամ ոչինչ,
և փառաբանական ճառը կարող է նաև
ողորմաթասի կենաց համարվել։
Մեռած գրողը հարմար է նաև նրանով,
որ չի բուսնի գետնի տակից
և չի բարդվի հոգուդ նուրբ լարերին
իր փոշոտ ու ճոճվող մարմնի
ողջ ծանրությամբ՝
պահանջելով խոսքն ապացուցել գործով.
պատիվ տալ մի 100 գրամ
կամ 500 դրամ՝ պարտքով։
Իր կոլեգաների նման իմ սերն էլ
հոգու խորքում ատում է գրողներին,
և մեռած մեծերը նրա համար
ողջերին սեփական փոքրությունը
ցուցանելու միջոց են։
Նա գրում է հոդվածներ,
գրախոսություններ, մենագրություններ՝
հետմահու փառքի դատապարտելով
մեծ մեռածներին և
կրծքով պաշտպանելով նրանց գիրը,
որի վրա ոչ ոք հարձակվելու
ոչ քաջություն ունի, ոչ ցանկություն։
Ինչ վերաբերում է կանանց,
այդ սեռի ներկայացուցիչներից դեռ ոչ մեկին
չի հաջողվել հայտնվել նրա տեսադաշտում.
բոլոր մեծերը տղամարդիկ են,
մեծությունը կնոջ հագով չէ առհասարակ,
և մահը նրան չի զարդարում։
Իսկ ես, բանուգործ թողած, օրուգիշեր
ոտանավոր եմ տապակում նրա համար,
թեպետ գիտեմ՝ նա ինձ այդպես էլ չի նկատի,
քանի դեռ կին եմ ու Նոբելյան չունեմ.
նրա սիրտ տանող ճանապարհը
անցնում է Պանթեոնով։
Death of the writer
My most recent love is a literary critic
and in forming an opinion on a writer
he looks at the reactions of others
to avoid making mistakes with his own.
Like all of his colleagues,
he likes big writers,
since in praising them
he is less likely to make a mistake.
In order to be worth his praise,
a writer must also be dead,
since about the dead,
it is acceptable to say
either something good or nothing at all,
and an exalting speech could also
be considered a sorrowful eulogy.
The dead writer is also convenient
in that he will not sprout from underground
and will not burden your soul's delicate strings
with all the weight
of his dusty and shaking body,
requesting that you prove your word with action:
give him homage with food and drink
or a 500 dram loan.
Like his colleagues, deep within his soul,
my love hates writers,
and for him, the big dead writers
are just a way to demonstrate
the smallness of the living ones.
He writes articles
reviews, editorials,
bestowing glory posthumously
on the big dead writers
with his breast defending their writing,
which no one has either
the courage or desire to attack.
Concerning women,
not one of that gender's representatives
has managed to be in his view;
all of the great writers are men –
greatness is generally not fit for a woman
and death does not become her.
Yet I, leaving work and responsibilities behind,
fry verse for him day and night,
although I know that he will not notice me that way
since I am still a woman and I do not have the Nobel.
The road to his heart
passes through the Pantheon.
translated by Knar Hovakimyan