Internationale Poetry-Biennale  -  Filmfestival  -  Salon  -  Netzwerk

Samstag, 25. Oktober, 18 Uhr

Phyu Nu Sabal
(Myanmar)

⇒ Focus PEN Writers in Exile

 

 

Writer, Researcher and Communication Profession Phyu Nu started her career as a journalist in 2005 in Eleven Media based in Yangon. She is known as an environmental journalist for the Weekly Eleven News, where she discusses several aspects of environmental issues in Myanmar.

She began writing short stories in Myanmar Magazines in 2006 using a pen name, Sabal Phyu Nu. In 2011, she started reporting on the civil war between KIO and the Burmese Army in Kachin State, her homeland. With the aim of writing a novel on the Kachin civil war which she later achieved the national literature award in 2014, she resigned from Eleven Media and started her research trip to IDPs camps in Mai Ja Yang Township,
a Chinese-Myanmar border city in Kachin State.

She has since published six novels, the latest being The world that is light and slender, 2016, Saudade, 2018, Golden cloudscape, 2020, a novella, two essay collections and two short stories collections.
She is also well-known for her children’s literature series, featuring Elni, an eight year old Myanmar girl.

Runaway

When the war demon pulled out its sword,
My little home shattered to pieces in a moment.
I fled through the dark forest,
Running far from the thirst for blood.
And so,
Many miles away from home.
When the nightmares wouldn't let go,
I had to flee once more.
Standing precariously at the edge of cliff,
Looking back at the place my home once for the last time,
Believing that only death would be my liberation.
A small hand gently touched me,
With a whispered call of "May May."
The gentle sound of laughter,
A delicate white thread tying me down forever.
I was in tears,
Like the day my daughter said she no longer remembered our old home,
Like the day I wondered if we would ever return to Yangon,
Like the day my grandmother said we would meet again after the war ends...


**May May – Mother in Burmese

ထွက်ပြေးသူ

စစ်မိစ္ဆာက ဆောင်ဓားကို ဆွဲထုတ်ယမ်းလိုက်တဲ့အခါ
ငါ့အိမ်ကလေးဟာ အချိန်တစ်ခဏအတွင်း တစ်စစီ ကျိုး. . .ပဲ့. . .ကြေ။
တောကြီးမျက်မည်းတစ်လျှောက် ခြေဦးတည့်ရာ ပြေးထွက်ခဲ့ပါတယ်
သွေးဆာရန်လိုမှုတွေကနေ အဝေးဆုံး အရပ်ဆီ ပြေးထွက်ခဲ့ပါတယ်
ဒီလိုနဲ့
အိမ်ကလေးမှ မိုင်ပေါင်းများစွာ တစ်စစ ဝေးကွာ။
အိပ်မက်ဆိုးတွေ ထက်ကြပ်မကွာ လိုက်လာတုန်းက
ငါ နောက်တစ်ကြိမ် ထွက်ပြေးရပြန်တယ်
ချောက်ကမ်းပါးထိပ်မှာ ဒယိမ်းဒယိုင် ရပ်လို့
အိမ်ရှိရာ အရပ်ဆီ နောက်ဆုံးအကြိမ် မျှော်ကြည့်လို့
သေခြင်းတရားကသာ ငါ့အတွက် တစ်ခုတည်းသော လွတ်မြောက်ရာ ဖြစ်လိမ့်မယ် ယုံကြည်လို့။ 
လက်ကလေးတစ်ဖက်က ငါ့ကို ခပ်ဖွဖွ တို့ထိတယ်
‘မေမေ. . .’ ဆိုတဲ့ ခေါ်သံတိုးတိုးလေး
ညင်သာသဲ့သဲ့ ရယ်မောသံလေး
ငါ့ကို ဆွဲငင်ချည်နှောင်သော အဖြူရောင် ပိုးကြိုးမျှင်ကလေး။
ငါ ငိုတာပဲ
အိမ်အဟောင်းလေးကို မမှတ်မိတော့ဘူးလို့ သမီး ပြောတဲ့ နေ့တုန်းကလို
ရန်ကုန်ကို ပြန်မရောက်တော့ဘူးလားလို့ ယောင်ယမ်းနာကျင် တွေးထင်မိတဲ့ နေ့တုန်းကလို
စစ်ကြီး ပြီးမှ ပြန်တွေ့ရမှာပေါ့လို့ ငါ့အဘွား ပြောတဲ့နေ့တုန်းကလို. . .။