MISTERI I LUTJEVE

Në familjen time
lutjet bëheshin fshehtas
me zë të ulët, me një hundë të skuqur nën jorgan,
gati mërmëritje,
me një psherëtimë në fillim dhe fund
të hollë, e të pastër si një garzë.

Përreth shtëpisë,
kishte vetëm një palë shkallë për t’u ngjitur
ato të drunjtat, të mbështetura gjithë vitin pas murit,
për riparimin e tjegullave në gusht para shirave.
Në vend të engjëjve,
hipnin e zbritnin burra
që vuanin nga shiatiku.

Ata luteshin duke u shikuar sy më sy me Të,
si në një marrëveshje kryezotësh
duke kërkuar nje shtyrje afati.

“Zot, me jep forcë!” e asgjë më shumë,
se ishin pasardhësit e Esaut,
të bekuar, me të vetmen gjë që mbeti prej Jakobit,
– shpatën.

Në shtëpinë time
lutja ishte një dobësi,
që nuk përflitej kurrë,
si të bërit dashuri.
Dhe njësoj si të bërit dashuri

pasohej nga nata e frikshme e trupit.

THE MYSTERY OF PRAYERS

In my family
prayers were said secretly,
softly, murmured through sore noses
beneath blankets,
a sigh before and a sigh after
thin and sterile as a bandage.

Outside the house
there was only a ladder to climb
a wooden one, leaning against a wall all year long,
ready to use to repair the tiles, in August before the rains.
No angels climbed up
and no angels climbed down—
only men suffering from sciatica.

They prayed to catch a glimpse of Him
hoping to renegotiate their contracts
or to postpone their deadlines.

“Lord, give me strength,” they said
for they were descendants of Esau
and had to make do with the only blessing
left over from Jacob,
the blessing of the sword.

In my house praying was considered a weakness
like making love.
And like making love
it was followed by the long
cold night of the body.

 

LAJME TE VONUARA

Në fshatin midis maleve, lajmi vjen një muaj me vonesë.
Gjate rrugës pafajësohet: ai që vdiq shkoi doemos në parajsë,
e një grusht shteti “është vullneti i zotit”.

Përroi mbyt vetminë me vetmi. Imagjinata është rrëshirë
që të mbron nga trupi.  Përndryshe, pylli i rëndë i gështenjave dhe burrat e dehur,
gdhihen me shpatulla të ftohta ngjeshur pas murit.

Vajzat preferojnë martesat larg
për të lënë prapa, të paprekur,
bustin e pesëmbëdhjetëvjeçares.

Dhe përtej pesë fshatrave vijnë nuset,
nuset që do të lindin femijë- profetë
midis sanës dhe kashtës në plevicë. Ah, desha të them
vetëm njëri prej tyre do të jetë profet;
të tjerët do të praktikohen për të gjuajtur me gurë
(kjo është gjithashtu pjesë e profecisë).

Në një mesditë vjeshte si kjo,
ata do të dalin nga shkolla si një tufë e trazuar sorrash prej erës se gjakut,
per t’iu vënë pas makines- rrangallë të postës
deri në kthesë, kur ajo të zhbëhet në pluhur.

E pastaj do të shkojnë të vjedhin dardhët e egra në “oborrin e kurvës”
Askush nuk i ndalon. “Grua me dy burra… hak e ka!”
Midis dardhëve të egra në çantë- një roman,
me porosinë për t’u mbajtur mirë. Një “Ana Kareninë”
që do të lexohet me padurim duke filluar nga faqja e fundit,

e pastër dhe e fisnikëruar si një lajm i vonuar.

OLD NEWS

In the village nestled between two mountains
the news always arrives one month late,
cleansed in transit, glorified, mentioning only the dead who made

it to paradise,
and a coup d’état referred to as ‘God’s will’.

Spring kills solitude with solitude, imagination
the sap that shields you from your body. Chestnut trees
awaken, drunken men
lean their cold shoulders against a wall.

The girls here always marry outsiders and move away
leaving untouched statues of their fifteen-year-old
selves behind.

But the boys bring in wives
from distant villages,
wives who go into labor on heaps of grass and straw in a barn
and bear prophets.
Forgive me, I’d meant to say ‘only one will be a prophet’.
The others will spend their lives throwing stones
(that is part of the prophecy, too).

At noon on an autumn day like today
they will bolt out of school like a murder of crows stirred by the
smell of blood
and chase the postman’s skeleton of a car
as it disappears around a corner, leaving only dust.

Then they will steal wild pears from the ‘bitch’s yard’
and nobody will stop them. After all, she deserves it. She’s sleeping
with two men.

Between the pears in one boy’s schoolbag
lies a copy of Anna Karenina.
It will be skimmed over, impatiently, starting on the last page

cleansed and glorified, like old news.