Deutsch |
English

            

 

Festival 2022

Festival 2020

Festival Videos 2022

Festival Videos 2020

Filmfestival 2021

Festival Archiv

International

Schamrock-Salons

Publikationen

about

 

 Facebook

 Instagram

 

Werden Sie
Fördermitglied !
Schamrock e.V.

Internationale Poetry-Biennale  -  Filmfestival  -  Salon  -  Netzwerk



___Festival 2018________Europe_Inside_/_Outside________Wien 24_10 | München 26-28_10

Eka Kevanishvili
(Georgien)
Freitag, 26. Oktober, 16 Uhr
whiteBOX München

Eka Kevanishvili, *1979 Tbilisi, Georgien, Journalistin und Dichterin.

Seit 2008 arbeitet sie beim Tbilisi Büro von Radio Free Europe/Radio Liberty, davor war sie Autorin und Anchorwomen des Radioprogramms "Green Wave". Darüberhinaus war Eka als investigative Jounalistin für verschieden Georgische Zeitungen tätig.

Letzte Veröffentlichungen: Don’t stand here, 2010; To sell a house, 2013 und Evacuation Plan, 2016.

Sie erhielt desn „Saba“ Preis für Lyrik, und eine Nominierung für das beste Buch des Jahres. Ihre Lyrik wurde übersetzt ins Englische, Litauische, Russische, Ukraininische, Tschechische, Polinische und Deutsche.

Als feministische Dichterin behandelt Eka Kevanishvili vorwiegend soziale und politische Themen, Geschlechter- und Minderheitenprobleme, Konflikte und Kriege etc.

Schwerpunkt Georgien | Focus Georgia

Eka Kevanishvili, *1979 Tbilisi, Georgia, journalist and poet. Since 2008, she works at the Tbilisi office of Radio Free Europe/Radio Liberty. Eka worked as an investigative journalist in different Georgian newspapers. She was the author and anchor of the radio program Green Wave.

Recent publications: Don’t stand here, 2010; To sell a house, 2013 and Evacuation Plan, 2016.

Recipient of the „Saba“ prize in poetry, nomination of The best book of the year. Her poems are translated into English, Lithuanian, Russian, Ukrainian, Czech, Polish and German.

Eka Kevanishvili is a feminist poet writing mostly on social, political, gender issues, minorities, women power, conflicts and wars etc.

Stellt euch hier ja nicht hin!

Dieses Land, das mittlere Stück des Kuchens mit Sahne, gehört uns,
den Menschen diesseits der Brücke.
Hier nicht hinstellen. Euch die Brotrinde.
Euch die Brotbrocken. Ihr könnt die leere Dose auslecken.
Wie gemein, dass ihr euch dabei die Zunge aufschneidet.
Ihr habt sehr lange Sardellen verkauft – von dem Geruch müssen wir uns übergeben.
Ihr habt die Toten sehr lange beerdigt – wir haben Angst.
Und ihr seid sehr lange auf dem Gebirgspass geblieben – Kälte brachtet ihr mit.
Rückt ein wenig nach rechts. Mehr zum Rand, näher zum Abgrund.
Wenn uns niemand zuschaut, schieben wir euch dahin, damit ihr zerschmettert.
Stellt euch hier ja nicht hin!
Eine alte Frau sagt in ihrer Sprache: „Wir wohnen im Fenster gegenüber dem Leichenschauhaus,
„Zwischen zwei zusammengebrochenen Treppen und einer Tür, die nicht schließt.“
Dieser Dialekt dringt seit Jahren in die Hauptstadt.
Mein Vater sucht bis heute seinen Freund namens Tsotseria,
er möchte den gesehenen Filmabschnitt nicht wahrhaben: An dem Fuß einer Leiche
war eine Schleife gleichen Namens gebunden.
Wir haben Mitleid mit euch, aber trotzdem:
Stellt euch hier ja nicht hin!
Bleibt so dicht besiedelt,
lebt wie die Nachkommenschaft von Aussätzigen in einer Höhle.
Aber steckt uns mit der Obdachlosigkeit, mit der Geldlosigkeit, mit der Unzulänglichkeit nicht an wie mit einer Seuche.
Übertretet die Brücke nicht.
Beugt euch nicht rüber wie ein Apfelsinenbaum.
Beobachtet nur mit einem Feldstecher: Wer überquerte euren Hof,
wer trank euer Wasser,
steht noch auf dem Friedhof ein Kreuz oder ist es umgefallen.
Hier, auf dem Tisch, liegen die geretteten Fotos:
Man streicht das zweistöckige Haus an. Eschba Straße 33.
Es ist Frühling und in Sochumi scheint die Sonne.
Mit fünfzehn Jahren Abstand – ein weiteres Bild:
Durch die gesprengten Mauern des gleichen Hauses ist der Blick eines Hundes zu sehen.
Ein bekannter Mann vermisst auf dem Sand gekochten Kaffee.
In Sochumi regnet es heute. Am Morgen wurde ein Sturm vorausgesagt.
Stellt euch hier ja nicht hin!
Diese Gegend ist vermint ...

(Niemand weiß) warum ich einen Faschisten liebte

Entschuldigt mal,
am Anfang war alles bestens.
Er sah aus wie ein
Schutzengel.
Ich glaubte - meiner.
Ich trug ein durchsichtiges silbernes Kleid, und sang.
Er beäugte mich zufrieden und mischte sich nicht ein.
Ich hatte knallroten Lippenstift aufgelegt, und küßte andere.
Er aber beobachtete mich mit einem Schmunzeln und mischte
sich nicht ein.
Ich sah ihm in die Augen, und so verdarb ich ihn.
Er schaute mich ruhig an, und mischte sich nicht ein.
Er sagte: es würde vorbeigehen - und lachte.
Er sagte, daß Liebe nicht existiere, und schätzte mich
mit den Augen ab.
Er bat mich nie um irgendetwas.
Ich zog mich selber aus.
Und ich stand vor ihm, bereit für die Gaskammer.
Die Dusche war angenehm, allmählich wurde ich vergiftet.
Ich zog freiwillig in sein Lager um.- Wir zwei lebten dort
zusammen.
Das Lager war geheim und eingezäunt.
Er brachte jeden Abend etwas zu essen mit.
Und ich lTauhsecohrtie n über seinen angeblich
faschistische Liebe.
Und mir geiel es.
Am Anfang war alles bestens.
Ich liebte ihn.
Am Anfang war alles bestens.
Bis ich entschied meine Nummer auf mein Handgelenk
zu schreiben.
Die Nummer seines Besitzes.
Und meines Besessenseins.
Ich trug seither nie wieder roten Lippenstift
oder ein durchsichtiges Kleid.
Ich war sein persönliches blindes Eigentum.
Ich konnte nicht mal mehr allein die Straße überqueren,
ich stand an meinem angestammten Platz im Lager
und wartete auf ihn.
Aber ihr werdet lachen, eigentlich wartete ich auf die Erschießung.
Die wirkliche Hinrichtung.
Das Erschossenwerden ist in Wirklichkeit gar nicht so
schmerzhaft.
Wie ich heute weiß.
Und nun weiß ich auch das:
Blödsinn, es gibt keine persönlichen Engel.
Vor allem keine Schutzengel.
Und vor allem keine männlichen.

When I miss my mother

……
The truth is better.
When I’m missing my mother, I open the window and lift my forehead
To the wind.
The wind comes out of nowhere and sprinkles dust over my face.
As for me, I close My eyes and go to my mum.
She can’t see me, but like one of our outside dogs, I follow her,
Accompany her to work.
I watch her, approaching the newspaper kiosk and a market stall,
A bridge, a shop, sometimes standing like a statue at her boss’s door,
And sometimes following a path up the hill to a field of corn.
I watch over her, so she won’t inadvertently grow old.
My mum doesn’t know and mustn’t know how,
When I close my eyes, I appear next to her
At the kitchen table. Quietly. In the corner.
I look at her hands. Her hair which needs to be colored.
Her loneliness.
When my mother falls asleep, I open my own eyes and turn over.
These days, I find myself missing my mum quite often,
I pick up the phone and look for her name in my contacts.
Mother, I miss you. There are the words I want to say, then hang up.
After that, I want us to cry together, because at last I’ve said them to you.
It’s shameful to admit it
But instead of saying these words, I ask her,
Mother, how many spoons of sugar, mother,
How many pinches of salt.
How many drops of honey.

აქ ნუ დადგებით

ეს მიწა - კრემიანი ნამცხვრის შუა ნაჭერი ჩვენ გვეკუთვნის.
ხიდის აქეთ ხალხს.
აქ ნუ. თქვენ ყუა. თქვენ ნაფშვენები. თქვენ ცარიელი ქილა გატლიკეთ.
სასეიროა ენას როგორ გადაისერავთ.
ძალიან დიდხანს ყიდდით ხამსას - სუნი გულს გვირევს.
დიდხანს მარხავდით მკვდრებს - გვეშინია.
და დიდხანს დარჩით უღელტეხილზე - სუსხი ჩამოგყვათ.
ოდნავ მარჯვნივ გადაიწიეთ. უფრო კიდისკენ, უფრო ახლოს გადასავარდნთან.
როცა არავინ შემოგვხედავს, მოგაწვებით და გადაგთელავთ.
აქ ნუ დადგებით.
ბებერი ქალი თავის ენაზე: „ჩვენ ვცხოვრობთ მორგის მოპირდაპირე ფანჯარაში“
„ჩატეხილი ორი კიბის და ფარღალალა კარის შუაში“.
დედაქალაქმა ეს დიალექტი წლებია ტანზე შემოიხვია.
მამაჩემიც დღემდე დაეძებს მეგობარს, გვარით - წოწერია,
როგორმე უნდა გააბათილოს ნანახი კადრი: უპატრონო მიცვალებულს ფეხზე
ამ გვარის ლენტი აბია.
გითანაგრძნობთ, მაგრამ მაინც:
აქ ნუ დადგებით.
იყავით ასე კომპაქტურად ჩასახლებული,
იცხოვრეთ, როგორც კეთროვანთა მოდგმამ მღვიმეში.
ოღონდ სენივით არ გადმოგვადოთ უსახლკარობა, უფულობა, უკმარისობა.
ხიდს არ გადასცდეთ.
ნურც ძალიან გადმოიხრებით თქვენი ფორთოხლის ხეებივით.
დააკვირდით მხოლოდ დურბინდით: ვინ გაიარა თქვენს ეზოში,
თქვენი წყალი ვინ დალია,
ჯვარი დგას თუ წაქცეულია სასაფლაოზე.
აქ, მაგიდაზე, გადარჩენილი ფოტოები დევს:
ორსართულიან სახლს ღებავენ. ეშბას ქუჩა. 33.
გაზაფხული და სოხუმში მზეა.
თხუთმეტ წლიანი განსხვავებით - მეორე კადრიც:
ამავე სახლის აფეთქებული კედლებიდან ძაღლის მზერა ჩანს.
ნატრობს ქვიშაზე მოხარშულ ყავას ნაცნობი კაცი.
სოხუმში დღეს წვიმს. დილით ღელვა გამოაცხადეს.
აქ ნუ დადგებით,
აქაურობაც დანაღმულია.

ერთხელ, ეკა ქევანიშვილმა

ეკა ქევანიშვილს ერთ დღეს ძალიან მოუნდა ლექსი დაეწერა.
ლექსი უნდა ყოფილიყო ერთ დიდი მიწისძვრაზე, რომელიც პატარა ქალაქში მოხდა.
მაგრამ იფიქრა, ამ ერთ ხელ სარეცხსაც გავრეცხავ და მერე. 
იფიქრა, ამ ერთ კერძსაც მოვათუხთუხებ. რაღა დარჩა - დავჭრათ მწვანილი.
ბარემ გადავფენ სუფთა თეთრეულს, თოკებზე გადავეკიდები, 
სარეცხის ათი სარჭიდან სამი რიტა ესებუას აივანზე ჩამივარდება. 
ხანდახან საცვალიც. რა მოხდა. 
იფიქრა, მოდი, ბარემ მტვრიან წიგნებსაც გადავუსმევ ტილოს, თან გადავშლი - 
თითო წინადადებით გავიხსენებ ამბებს, 
შევძვრები ძველ თავგადასავლებში - საქმეც გაკეთდება, წაკითხვაშიც ჩამეთვლება. 
ლექსს მანამდე თავში დავწერ, იფიქრა ამ ჩვენმა ეკა ქევანიშვილმა,
რომელიც ერთხელ, ერთი ტელევიზიის ერთი სიუჟეტის ტიტრში 
ახალგაზრდა ქართველ პოეტად მოიხსენიეს.
მერე იფიქრა, 
გადასაყრელი ნაგავი თუ დასაწერი ლექსიო,
საშინაო ტანსაცმელზე საგარეო პალტო მოისხა და კიბეზე დაეშვა ნაგვის ცელოფნით.
ლექსი კი ეჯაჯგურებოდა, სურდა მისი თავიდან გადმოხტომა,
ამდენი ხანი ვის გაუგია ჩემი თრევა, არ გაწუხებ მაინცო?
ეკა კი ეუბნებოდა, ცოტაც მოიცადე, ნახე, თონის პურებს აცხობენ,
ბარემ სახლში გავიყოლოთ, ბარემ საქმეს მარილი მოვაყაროთო.
სახლში მისულს საუთოო გორის რევოლუცია დახვდა,
აბობოქრდნენ პერანგები, მაისურები - ჩვენ რა დავაშავეთო, ორი კვირა ასე ვყრივართო.
კარგიო, უთხრა პოეტმა ეკა ქევანიშვილმა,
კარგით თქვე ძალით დაჭმუნულებოო და შეუდგა მათი ხასიათის გამოსწორებას.
ლექსი კი იწერებოდა, იწერებოდა თავში, 
ფრაზას ფრაზა ცვლიდა - თითქოს ხელახლა იძრა მიწა და აი, 
როცა წერტილის დასმის დრო მოვიდა, კარზე ზარიც გაისმა.
მოვიდა მშიერი კაცი, სამსახურიდან დაღლილი და დაჯდა სამზარეულოს მაგიდასთან.
ბარემ ვაჭმევ, იფიქრა ეკა ქევანიშვილმა და გამოაწყო და გამოაწყო 
ერთი საათის წინ მოთუხთუხებულები.
ბარემ ჭურჭელსაც დავრეცხავ, იფიქრა. 
და დარეცხა.
და დააუთოვა. 
და დაალაგა. 
და გადაწმინდა. 
და დაწერა აი, ეს ლექსი - იმ ლექსზე, რომლის დაწერაც 
ძალიან უნდოდა ეკა ქევანიშვილს.

დროა, დავფიქრდე მეც

დროა, დავფიქრდე ჩემს მოვალეობაზე.
დროა დავფიქრდე იმაზე, რატომ არ ბზინავდა ჩემი ოჯახი.
ნამდვილად იმიტომ, რომ ვმუშაობდი.
ნამდვილად იმიტომ, რომ ლამაზი ვიყავი.
ნამდვილად იმიტომ, რომ ხმამაღლა ვლაპარაკობდი.
ნამდვილად იმიტომ, რომ თავი არ გავწირე.
სიყვარული კი, რატომღაც,
არ მეგონა ძილის წინ ხუთწუთიანი სექსი და დიდი სუპერმარკეტიდან ქმართან ერთად ამაყად გამოსვლა.  სამოცდაათი შეკვრით.
არც ხელგადახვეული სიარული მეგონა სიყვარული,
როცა ორსულად ვიყავი,
არც გარემონტებული ბინა.
არც ორი ნაბიჯით ქმრის უკან სიარული.
იქნებ, ამიტომ ჩამოიშალა.
დროა, დავფიქრდე ჩემს მოვალეობაზე და დავიჯერო:
დაღლილი შეიძლება იყოს მხოლოდ ის.
მე კი წინსაფრის ჯიბეში ვიტენო
გაფენილი სარეცხი, ტაფაზე მიმწვარი თითი, ეჭვიანობის დოზები, მინაზე მიჭყლეტილი ცხვირი, ბავშვების პამპერსები, სერიალის ბედნიერი ფინალები
და ასე ვიცხოვრო -
მოთმენით და მორჩილებით - ამაში ცუდი არაფერია.
გააჩნია როგორ  შეხედავ.
მე კი საიდანაც არ შევხედე, ყველა მხრიდან იგივე გამოჩნდა.
დროა, მე ვიყო თვრამეტჯერ უფრო თბილი (მაგრამ არა სექსუალური),
მაშინაც, როცა სხვისი სუნი ასდის,
და ოჯახს, როგორც მოყანყალებულ მაგიდას - ოთხად დაკეცილი ფურცელი,
ისე გავერჭო - დროებით სიმყარედ.
მე ასეთი ქვეშგაგება უნდა მომეწონოს.
საერთოდ, მუდმივად ქვეშყოფნა უნდა მომწონდეს.
ოთხშაბათს და პარასკევს არ უნდა მიყვარდეს,
თუ შემთხვევით მთვრალმა ხელი არ მომიფათურა.
მაგ დღეებში უნდა მოკრძალებით მოიშორო და ღმერთისკენ აახედო.
მან კი თქვას, ჩემი ცოლი ხარ, ღმერთს ვინ ეკითხება.
მერე კი სანთლები დავანთოთ. სიყვარული მოვინანიოთ.
დროა, ბედნიერი ვიყო თავგანწირვით,
რადგან მე, ღმერთმა, თუ მაინცდამაინც ამას დავუშვებთ,
მომცა ძუძუები და საშო.
მას  კი უფრო აღმატებული ორგანოები.
დროა, თაყვანი ვცე მათ, რომ გავმრავლდე.
დროა დავბანო ფეხები,
და არასოდეს გამეპაროს თვალი უფრო ზემოთ.
და ვხედავდე ტერფიდან მუხლამდე და მკერდიდან შუბლამდე.
დანარჩენი სხეული სიბნელეში უნდა დავინახო.
დროა ამ სხეულზე ამოსული ჩემი თავი გველეშაპივით მომაჭრას,
რადგან თურმე ვერ ვეტევი.
დროა ის იყო მთავარი და მოიტანოს ფული.
მე კი ყოველდღე გავუწოდო სია - დღეს გვინდა პური, მაიონეზი, ზეთი, მწვანილი.
და სიის ბოლოს მოკრძალებით მივაწერო:
ჰიგიენური საფენი.
და ამით ვიყო ბედნიერი.
ალბათ, დროა.
მაგრამ მე მახსოვს:
ერთხელ, კაცმა მართლა დამბანა ფეხები და მე მას ვუყვარდი.
ერთხელ მე ჩემს კაცს მართლა დავბანე ფეხები და მე ის მიყვარდა.
მაგ დროს არცერთს არ გვახსოვდა საღვთო წერილი.
მაგ დროს არც ერთს არ გვახსოვდა რომელიღაც დეკლარაცია.
და ჩვენ გვქონდა
ორი სხეული.
ორი თავი.
შესაბამისად, ოთხი ფეხი და ოთხი ხელი.
და ვეტეოდით.