Aruna Ramchandra Dhere wurde im Jahr 1953 geboren. Sie schreibt ihre literarischen Werke in Marathi und verfasste über vierzig Bücher in unterschiedlichen Genres, darunter Lyrik, Erzählungen für Kinder und Sozialgeschichte.
Ihr Interesse gilt vor allem den Lebenswelten von Frauen. Sie hat außerdem kritische Texte über Marathi-sprachige Literatur, Volksdichtung und Epen verfasst.
Eigene Gedichtbände sind Prarambha, Jaave Janmaakade, Nilya Paradarshak Andharaat und Matraakshar. Für ihr Werk erhielt sie zahlreiche Preise, darunter den Acharya Atre Award und den Kavi Kusumagraj Award.
Sie war als Redakteurin, Dozentin und Produzentin tätig. Derzeit leitet sie das Forschungszentrum „Shashwati“ in Pune.
Aruna Ramchandra Dhere born in 1953 is a Marathi litterateur who has written over forty books in different genres including poetry, children’s literature and social history, with an enduring emphasis on the lives and worlds of women.
She has also written criticism on Marathi literature, folk literature and the epics. Her books of poetry include Prarambha, Jaave Janmaakade, Nilya Paradarshak Andharaat and Matraakshar.
She is the recipient of numerous awards, among them are the Acharya Atre Award and the Kavi Kusumagraj Award.
She has worked as an editor, lecturer and producer. She is currently the director of the research centre ‘Shashwati’ in Pune.
Hör mir zu, mein Freund
Ich kann von jedem Punkt aus den Himmel sehen, seinen Glanz,
die Ruhe und den schwarzen Fluß der Nacht,
ich kann die scharfsüßen Töne des Windes hören, die Melodie einer Flöte,
dieser Wind ist ein stilles, aber festes Versprechen, niemanden und
nichts zu besitzen, egal ob ich schlafe oder wach bin,
diesen Traum habe ich immer wieder.
Ich weiß nicht, warum ich dir das heute alles erzähle.
Bleib ruhig.
Laß mich bitte ausreden.
Wenn du darüber lachst, was ich sage, bist du ein Mann.
Wenn du mir in meinen Träumen folgst, liebst du mich.
Aber wer bist du, wenn du mein Herz zwischen den Wörtern klopfen
hören kannst, wer bist du dann?
Bist du dieser Traum, dann bist du Gott.
Reichst du mir die Hand, bist du mein Gatte.
Aber wenn du mein Begleiter sein würdest,
auf dieser Reise, dann wünschte ich mir, du könntest meine Sehnsucht verstehen,
egal ob ich mein Ziel erreiche oder nicht, mein Sehnen, mein Stocken,
meine Atemlosigkeit und mein Glaube daran, nicht aufzugeben.
Wenn du mich auf dieser Reise begleitest, wer bist du dann?
Dann bist du wirklich ein Freund, mein Freund.
Übersetzung Thomas Kunst
माझ्या मित्रा
ऐक ना,
मला दिसते नुसते चमकते अपरंपार आभाळ,
अलीकडे दाट काळ्या रात्रीची शांत झुळझुळ
बासरीच्या एखाद्या माधवी स्वरासारखा
तीव्रमधुर तिथला वाऱ्याचा वावर
आणि मुक्त असण्याची त्यात एक मंद पण निश्चित ग्वाही
कितीदा पाह्यलेय मी हे स्वप्न, झोपेत आणि जागेपणीही !
आज तुला ते सांगावेसे का वाटले कळत नाही
पण थांब, घाई करू नकोस,
अर्धे फुललेले बोलणे असे अर्ध्यावर खुडू नाही.
हे ऐकताना हसशील, तर मर्द असशील;
स्वप्न धरायला धावशील माझ्यासाठी,
तर प्रेमिक असशील,
समजशील जर शब्दांच्या मधल्या अधांतरात
धपापतेय माझे काळीज,
तर मग तू कोण असशील ?
स्वप्नच होशील तर परमेश्वर असशील,
हाती देशील तर पती असशील,
आणि चालशील जर माझ्यासोबत
त्या उजळ हसऱ्या स्वप्नाकडे
समजून हेही, की ते हाती येईल, न येईल,
पण अपरिहार्य माझी ओढ, माझे कोसळणे, धापत धावणे
आणि माझा विश्वास, की माझे मलाच लढता येईल,
तर मग तू कोण असशील ?
— मित्र असशील माझ्या मित्रा !
Was folgt wem folgt was
Gute Wünsche ohne Zahl steigen vom Herzen in den Kopf
auch dem Fremden ist als Mensch unter Menschen man zugetan
und Flügel treibt aus dieses „Glück auf“, geflüstert ums Rund der Welt.
Doch was folgt wem folgt dann?
Verlängert das Wohldenken
der Blume Vergehen bloß?
Tritt Trübsal, ausgesetzt, einsam, versengt
in einen Schatten von Trost?
Benetzt Mitgefühl, lindernd wie Wasser, still
die Ufer wenigstens der Brutalität? Gebietet Einhalt
auch nur der geringsten Welle vernichtender Gestalt?
Alles, was mich umfängt, wird zermalmt, zermalmt
jede menschliche Verbindung, ein verdorrtes Blatt
gute Wünsche, „Glück auf“: was folgt wem
folgt wirklich dann was?
Übersetzung Ulrike Draesner
काय होते ?
इतक्या असंख्य सद् भावना जन्म घेतात मनामध्ये,
अनोळखी माणसांसाठी सुद्धा किती भरून येते
पंख फुटल्या अंगाने शुभेच्छा येतात वस्तीला,
या साऱ्यांचे नंतर काय होते ?
एका तरी फुलाचे मरण
लांबते का एखादा क्षण ?
एकटे पोळणारे दुःख अनिकेत
येते का सांत्वनाच्या सावलीत ?
करुणेनं भिजतो का थोडा
निर्दयतेचा काठ ?
थांबते का एखादी विनाशाची लाट ?
सगळे भवतालच मोडून, चिरडून चाललेले
पाचोळ्यासारखे झालेले कुठलेही नाते
मनातल्या सद् भावनांचे आणि शुभेच्छांचे
खरेच मग काय होते ?